हर रात एक नया सपना बुनता हुँ,
बुना सपना उलझ जाति है सुबह,
गाँठ पड्ति कैसि न ये मेँ समझता हुँ,
हर रात एक नया सपना बुनता हुँ ।।
होस मेँ हुँ मगर आलम बेहोसि का
रसता न दिखे मगर , हे डगर हमजोलि का
हर रात एक नया सपना बुनता हुँ,
बेखूमारी के सुबह ढुढँते व रातेँ
सपनोँ मे नया रँग भरते नयि बातेँ
हर रात एक नया सपना बुनता हुँ ।।
देबेन्द्र कुमार रथ
22nd April 2020
In our childhood when we were just about 12/13 years, Ramayana seriel was
telecasted. Rama, Ravan, Sita and specially Hanuman were our favorite Characters, we hardly understand what they're talking but watching was a real fun. And when Hanuman used to appear ,fun was doubled. War scenes of arrows and Gada were moments of those days. Then, TV was a fantasy for us and Ramayana was a mythology though some of us had a strong belief that had happened some thousands years ago.
It has many glimpses in our society as it had been carrying forward in many mediums and in numerous languages. We knew the basic story but not gone into the depths of the series of happiness in the epic.
And after so many years when it is being retelecasted, many a things are getting more clearer to our understanding. Yes, truly I start understanding and trying to understand. The characters, the dialogues and the meaning behind it making me irresistable.
Though, each episode is of immense important but today's episode made me overwhelmed and persuade me to introspect.
Rama returned from Vanabas, crowned as King after 14 years of sheer struggle in jungles for sake of his Mother's wish, for the sake of his Father's word and for the sake of eliminating the sinful souls and to restore the prosperity, peace and virtue over 😈 Evil. He fought the deadliest War against Ravana and rescued his beloved wife Sita.
Eventually, he had to face another biggest challenge when he came to know his own pupils distrust their Queen Sita and raising question on her sanctity as because as she had stayed at Lanka for 10 months in Ravana's proximity. Then, He took the most harrowing decision of his life and left Sita, again to the Jungle when she was pregnant.
Rama who born in the Earth, believed to be the Lord had faced a miserable life. Even being the Lord he faced most uncommon challenges of Life. But he stood firm in his stance of "Dharma and Kartavya " as a King.
He left his wife as per the most bizarre sentiment of the people of his Kingdom who once called him the ideal and Maryada Purusottam Rama.
Even after thousands years passed, most of us claim him of doing the wrong with his pregnant wife and in future also perhaps the questions would be raised.
Thank God there was no Woman Commission, no feminists movement and no Supreem Court then or else he would have been questioning. This is the irony of our Society.
The irony of the Human Race is that we could never value a good heart and could never endorse a good soul, as we often seek the same in our Heavenly dreams. We always pretend to be with him.
God is the Supreme power whatever we name him Allah, Ishwar, WaheGuru or any name but truth always remain same, none of us can say he wants us to die for him, certainly not. He always showed us how to live and let live.
God cannot be so selfish, rude and wrath to anyone. We the Man have given him different names, we the Man have given him different shapes and we have defined and confined him as per our perception.
God has made us Man and given us a brain to think. The inestimable brain is the boon and the only blessings to all Humans by the unseen, untouch and invincible in the abode.
I really wonder about which God we are always talking about and for which God we are fighting among ourselves?????
Debendra Rath
କଳା ପାହାଡ
ଇତିହାସ ର କେଉଁ ପୃଷ୍ଠାରେ କଳା ପାହାଡ ଲୁଚି ଅଛି, ଆମେ ସଠିକ ଭାବେ ଜାଣି ନାହୁଁ, ତା ରୂପ କେମିତି ତାର କଳ୍ପନା ମଧ୍ୟ କରିନାହୁଁ, କେବଳ ଏତିକି ଶୁଣିଛୁ ତା ପାଇଁ କିର୍ତ୍ତୀରାଜି ଭଗ୍ନସ୍ତୁପ ସାଜିଛି, ଆମ ଆରାଧ୍ୟ ଅନେକ ଥର ପାତାଳି ହୋଇଛନ୍ତି। ଏ ସଵୁ ର ଲିପିବଦ୍ଧ ଦସ୍ତାଵେଜ ଵୋଧ ହୁଏ ନାହିଁ, କେଵଳ ଜନସ୍ରୃତିରେ। ପ୍ରମାଣ ମାଗୁଥିବା ଆଜିର ଵୈଞାନିକ ଯୁଗର ଦାୟାଦ ମାନଙ୍କୁ ଵୁଝାଇବା ବଡ କଷ୍ଟକର ହେବ, ଅତିତ ରେ ଘଟିଥିବା ଅନ୍ୟାୟ ସଵୁ ଲୁଚି ରହିଛି।
ଆକ୍ରାନ୍ତା ଙ୍କ ଆକ୍ରମଣରେ ଏ ଭୂମି ଅନେକ ବାର ରକ୍ତରଜିଂତ ହେଇଛି, ତାର ହିସାବ କାହା ପାଖରେ ନାହିଁ।
ଵିଡମ୍ବନା ଯେ କିଛି ବୁଦ୍ଧିଜିଵୀ ଯୁକ୍ତି ବାଢନ୍ତି , ଏ ମତ ଓ ଵିଶ୍ଵାସ କାହିଁ ହଜାର ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଥିଲା ଓ ଆଗକୁ ଅକ୍ଷୁର୍ଣ ରହିବ। କିନ୍ତୁ ସୁଚେଇଦେବା ପାଇଁ ଚାହେଁ କିଛି ଶତାଦ୍ଧି ତଳେ ଇରାନ୍, ଇରାକ, ଆଫଗାନିସ୍ଥାନ,ମାଲୟେସିଆ, ଇଣ୍ଡୋନେସିଆ, କମ୍ଵୋଡିଆ, ପାକିସ୍ଥାନ, ଵାନ୍ଗାଲାଦେଶ ଏ ସବୁ ରାଷ୍ଟ୍ର ଭିନ୍ନ ମତ ଓ ପନ୍ଥ ଥିଲେ କିନ୍ତୁ ଆଜି ର ଚିତ୍ର ଅଲଗା। ସମନ୍ଵୟ ଓ ଉଦାରବାଦ ର ପରାକାଷ୍ଠା ଦେଖନ୍ତୁ, ସବୁ ଥିରେ ସମନ୍ବୟତା ରକ୍ଷା କରିବା ଦାୟିତ୍ଵ କେଵଳ ଗୋଟେ ପକ୍ଷର। "ଈଶ୍ଵର ଆଲ୍ଲା ତେରୋ ନାମ୍, ସବକୋ ସମ୍ମତି ଦେ ଭଗବାନନ୍ " ଏ ଆମର ମନ୍ତ୍ର । ପିର , ଫକିର, ବାବା ଆମର ପୂଜ୍ୟ। ଆମ ଜୀବନ ଯାତ୍ରା ର ଏ ସବୁ ଅଭିନ୍ନ ଅଂଗ। କିନ୍ତୁ ଅପର ପକ୍ଷ ସଂପୂର୍ଣ ରୂପେ ସ୍ପଷ୍ଟବାଦୀ, ତାଙ୍କ ବିଶ୍ଵାସ ର ପରିଧି ଵଜ୍ର ଠୁ କଠିନ। ଉଦାରବାଦିତା ଓ ସମନ୍ଵୟତା ର ଉଦାହରଣ ଅନେକ, ଶିଶୁ ଟେ ଜନ୍ମ ର ପ୍ରଥମ ଵର୍ଷ ରେ ସତ୍ୟ ପିର ଙ୍କ ପୂଜା। ଏ ପିର କିଏ ଆମେ କେଵେ ପ୍ରଶ୍ନ କରିନାହୁଁ।
ଏ ମତ ଓ ବିଶ୍ଵାସ କ୍ଷୁର୍ଣ ହୋଇଚାଲିଛି। ଆଖିରେ କଳା କନା ଘୋଡେଈ ନ୍ୟାୟ କୁ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ଯଦି ପଡିଥାନ୍ତା, ତେବେ ମହାଭାରତ ହୋଇନଥାନ୍ତା। ସେ ଵୁଦ୍ଧିଜିଵୀ ମାନଙ୍କୁ ମୋର ଗୋଟିଏ ପ୍ରଶ୍ନ ଯାହାଙ୍କୁ ଆମେ ଇଷ୍ଟ ଵୋଲି ମାନୁଛେ, ସେ ଜଗତ କୁ କି ଵାର୍ତ୍ତା ଦେଇଛନ୍ତି। ଅଂହିସା ପରୋମ ଧର୍ମ, ଧର୍ମ ରକ୍ଷତି ତଦୈବଚ। ଅନ୍ୟାୟ, ମିଥ୍ୟା ବିରୁଦ୍ଧ ରେ ସ୍ଵର କୁ ଶାଣିତ କରିବା ଏଵଂ ସମୟ ଆସିଲେ ଅସ୍ତ୍ର ଉଠାଇବା ମଣିଷ ର ଧର୍ମ। ସତ୍ୟ କୁ ଵହୁତ ଦିନ ଲୁଚାଇ ରଖା ଯାଇ ପାରେନା।
ମିଥ୍ୟା କୁ ଯେତେ ସୁନ୍ଦର ପୋଷାକ ପିନ୍ଧେଇଲେ ମଧ୍ୟ ମଳିନତା କେଵେ ଯାଏନା।
କଳା ପାହାଡ ଏବେ ମଧ୍ୟ ବଚିଂଛି, ଲୁଚିକି ସମୟେ ସମୟେ ଘାତ ମଧ୍ୟ କରୁଛି। ଅନ୍ଧକାର ର ଆଢୁଆଳରେ ଶତ୍ରୃ ଲୁଚିଥିବ ଆଉ ଏପରି ବାରମ୍ଵାର ଘାତ କରୁଥିବ।
ଏପରି ଗୋଟେ ମର୍ମନ୍ତୁଦ ଘଟଣା ୩୨ ବର୍ଷ ତଳର , କଳା ପାହାଡ ର ପୂର୍ନଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲା।
୧୯୯୨ ମସିହା ନଭେମ୍ବର ମାସ ୨୮/୨୯ ତାରିଖରେ, କାନପୁର ରେ ଆୟୋଜିତ ଏକ ବିଶାଳ ଛାତ୍ର ସମ୍ମିଳନୀ ରେ, ଜମ୍ମୁ କାଶ୍ମୀର ର ଛାତ୍ର ଛାତ୍ରୀ ମାନଙ୍କର ସେ ବୁକୁ ଚିରା କାନ୍ଦ ଏଵେ ମନେ ପଡୁଛି। କିଏ କାହାର ଵାପା, କିଏ ମା' ଆଉ କିଏ ଭାଇ ଭଉଣୀ ସ୍ଵପରିଜନ, ଭିଟା ମାଟି, ସମ୍ପଦ ସଵୁ ହରାଇ ଦାଣ୍ଡ ର ଭିକାରି ସାଜିଛନ୍ତି। ସେ ସମୟରେ ଆଖିକୁ ସମ୍ଵେଦନଶୀଳ କରିବା ଛଡା ଅନ୍ୟ ଉପାୟ କିଛି ନଥିଲା। କିନ୍ତୁ ଆଜି ଦିର୍ଘ ୩୨ ଵର୍ଷ ପରେ ସେ କ୍ରୁର ସତ୍ୟତା କୁ ପ୍ରାମାଣିକ ଚଳଚିତ୍ର ଭାଵେ ଉଦ୍ଜିଵିତ କରା ଯାଇଛି। ସବୁ ହୃଦୟଵାନ #kashmirfiles ଚଳଚିତ୍ର ଟିକୁ ଦେଖିଵେ।
ହୃଦୟବୋଧ କରିଵେ ଆମ ଭିତର କଳା ପାହାଡ କୁ।
ଦେଵେନ୍ଦ୍ର ରଥ
इस आशा से आकाश के ओर देखता रहा, पलक को भी वझल होते नहीं दिआ । कहि ऊपर से मा गौरी ओर बाबा भोलेनाथ देखते होंगें, कृपा बर्षाऐ होगेँ।
और मैं न अधाँ बनजाउँ।
फिर से हालात पर तरसु, खुद को कोषुँ, भाग्य पर रोऊँ।
ये भूल न होगा दोबारा ।
आँखे तो खुली है अब मन का आँख भी खोलदुँ ।
इस बार कृपा के थैली हमारी होगि।
देबेनद्र रथ
